Loftslagsógnin, norðurslóðir og olíuvinnsla

Íslendingum eins og fleirum gengur illa að leggja saman tvo og tvo. Áframhaldandi notkun olíu sem meginorkugjafa stefnir mannkyninu í hreinan voða þegar í tíð barnabarna okkar. Þar eru allir á sama báti þótt láglend ríki, kóraleyjar og norðurslóðir séu í bráðastri hættu.

Undir Norður-Íshafinu er talið að felist meira en fimmtungur af ónotuðum forða jarðefnaeldsneytis á jörðinni. Verði ráðist í olíuvinnslu á norðurslóðum og þessum forða brennt á næstu áratugum getur loftslagsvandinn orðið óviðráðanlegur. Með frekari hlýnun losnar úr læðingi metan, öðru nafni mýragas, úr freðmýrum og frá hafsbotni en það er 20 sinnum öflugri gróðurhúsalofttegund en koldíoxíð (CO2). Verkefnið ætti að vera að koma í veg fyrir þá þróun.

Væru þjóðir heims og ekki síst þær sem búa næst Íshafinu ábyrgar gerða sinna myndu þær sameinast um að stöðva þennan ófarnað og ráðast ekki í frekari olíuvinnslu og olíuleit á norðurslóðum. Þar hafa menn Antarktis sem lýsandi fordæmi. - Í stað slíkrar umræðu ber mest á vangaveltum um hvað sé hægt að græða til skamms tíma litið á afleiðingum hlýnunar. Ég heyrði ekki betur en Ásta Ragnheiður Jóhannsdóttir ráðherra hafi tekið undir þann boðskap í Tromsö.

Á landsfundi sínum í mars 2009 samþykkti Vinstrihreyfingin grænt framboð m.a. eftirfarandi um norðurslóðir:

"Landsfundur VG telur að Ísland eigi að beita sér fyrir umræðu allra hlutaðeigandi ríkja um friðlýsingu Norðurheimsskautssvæðisins. Benda má á það samkomulag sem gildir um umsvif á Suðurskautssvæðinu."

Gamalt íslenskt orðtæki hvetur til þess að byrgja brunninn áður en barið dettur ofan í.

Hlýnun jarðar ógnar eyjasamfélögum